mc-alumni -

Ιάκωβος Σιαννούδης, Απόφοιτoς BSc (hons) Applied Psychology

Κατά τη διάρκεια της φοίτησής μου στο κολέγιο κατάλαβα ότι το διάβασμα μπορεί να είναι το πρόθυρο για έναν νέο εαυτό. Το κολέγιο αποτέλεσε ένα μέρος στο οποίο παράχθηκαν οι κατάλληλες συνθήκες για να ανθίσει η όρεξη μου να μάθω περισσότερα. Ένα μέρος στο οποίο ένιωθα την ασφάλεια να καταφύγω χωρίς να το θεωρώ υποχρέωση αλλά ένα ταξίδι αυτογνωσίας. Στα τρία χρόνια που υπήρξα εκεί τίποτα δεν επιχειρήθηκε να μου διδαχθεί, μου χαρίστηκε η ελευθερία, όμως, του να γίνει επιλογή μου να διδαχθώ. Αυτό με έφερε σε επαφή με την εθελούσια φύση της γνώσης, της προόδου, της προσωπικής ανάπτυξης.

Γνώρισα νέους τρόπους μελέτης, ανακάλυψα ότι η έρευνα μπορεί να είναι μία περιπέτεια με την αναζήτηση των απαντήσεων να αποτελεί – μόνο – το μικρότερο μέρος. Κατάλαβα τι σημαίνει να αναδιφείς για να αποδείξεις τα λεγόμενά σου, να διαλέγεις μόνος τις πηγές που θα χρησιμοποιήσεις συνταιριάζοντας κομμάτια τους με κομμάτια της προσωπικής σου υπογραφής. Το τι σημαίνει να προσπαθείς να δώσεις την δική σου, αυθεντική, γραφή μελετώντας άλλους.

Το πιο σημαντικό, είναι ότι ανάπτυξα την κριτική μου σκέψη σε βαθμό μεγαλύτερο της ακαδημαϊκής μου υπόστασης. Κατάφερα να κουβαλήσω την παραγωγική αμφισβήτηση που οδηγεί στην αντικειμενικότερη αλήθεια και την ερμηνεία που οδηγεί σε μία αφηρημένη ελευθερία αδέσμευτη από τις ερμηνείες των άλλων. Εν ολίγοις, μπόρεσα να δω την πολύπλευρη θέα των πραγμάτων. Κάθε χρόνος φοίτησης, ήταν για μένα και ένα διαφορετικό σκαλί. Ένα σκαλί που μου παρείχε τη δυνατότητα να αμφισβητώ την παγίωσή μου και να ψάχνω για νέα οπτική. Σε κάθε εργασία ή έρευνα το πόρισμα δεν ήταν αυτοσκοπός παρά μόνο ένα κίνητρο στην απόπειρα να μάθουμε που οδηγεί η σύνθεση πολλών και διαφορετικών απόψεων.

Η αλληλεπιδραστική διαδικασία της μάθησης, μέσα από την ενεργό συνθετική ικανότητα όλων των μαθητών και καθηγητών που έλαβαν μέρος, διευκολυνόταν και να ενθαρρυνόταν από όλους. Η κύρια παρότρυνση που δεχθήκαμε ήταν να αναζητάμε τρόπους να λύνουμε τα προβλήματα παρά να αναζητάμε λύσεις. Κάθε φορά, λοιπόν, επιστρέφαμε σε κάτι πιο βασικό, πιο δομικό και πιο ουσιώδες. Την αναζήτηση της γνώσης και όχι την παροχή της.

Στην πορεία των ετών πότε κληθήκαμε να συνθέσουμε όλες αυτές τις νέες ιδέες, δομές, τα μοντέλα και τις έννοιες και να τα συνδέσουμε με τις προηγούμενες πνευματικές μας κατακτήσεις και πότε να τα εγκαταλείψουμε υιοθετώντας μία καθαρή και ακραιφνή ματιά. Αυτό, μας οδήγησε στη συνειδητοποίηση ότι η πραγματική εμπειρία είναι που είναι σημαντική στη διαδικασία της μάθησης. Αυτό γιατί – όχι μόνο το περιεχόμενο της πληροφορίας – αλλά και το ευρύτερο πλαίσιο που τη γεννά είναι σημαντικό για το εποικοδομητικό δίδαγμα. Το μάθημα, αυτό, υπερβαίνει το πλαίσιο του κολεγίου και ανάγεται σε πρίσμα κάτω από το οποίο οράται η πραγματική ζωή.

Έτσι, κάθε ένα από τα χρόνια μου εκεί αναζητούνταν η προηγούμενη εμπειρία που είχα για μια έννοια πριν, αυτή, μου διδαχθεί εκ νέου. Ενθαρρύνθηκε η επικοινωνία μεταξύ ημών και των δασκάλων αλλά και η επικοινωνία μεταξύ ημών των ίδιων. Οι ερωτήσεις ανοικτού τύπου ήταν ένας νέος τρόπος να δοθεί απάντηση σε κάτι που χωρούσε ερμηνεία μεγαλύτερη από μία κατάφαση ή μια άρνηση. Τόσο μαιευτικά όσο και φυσικά ήρθαμε αντιμέτωποι με τις προηγούμενες αντιλήψεις μας και ανακαλύψαμε την χαρά της αντίθεσης και του παραγωγικού διαλόγου. Το πιο σημαντικό, όμως, ήταν ο χρόνος που μας δόθηκε. Ο χρόνος ήταν η μόνη αντικειμενική μεταβλητή πάνω στην οποία ωρίμαζε ο χαρακτήρας μας κάθε φορά που μαθαίναμε κάτι καινούριο.

Μετά από όλα αυτά, η φοίτησή μου στο κολέγιο είναι μια εμπειρία που ακόμα δεν ξέρω πώς να την περιγράψω παρά μόνο να παραπέμψω άλλους να την βιώσουν.